Przez lata prowadzenia sporów frankowych niejednokrotnie mieliśmy już okazję analizować umowy kredytu hipotecznego od Santander Bank Polska. Tym razem podjęliśmy się walki o ustalenie nieważności umowy EKSTRALOKUM. Przed Sądem Okręgowym w Gliwicach uzyskaliśmy korzystny dla naszych Klientów wyrok. Szczegóły prezentujemy poniżej.
6 sierpnia 2007 roku pomiędzy powódką a Kredyt Bank Spółką Akcyjną w Warszawie, którego pozwany jest następcą prawnym, została zawarta umowa kredytu na cele mieszkaniowe Ekstralokum.
Bank zobowiązał się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę 142 000 złotych. Kredyt był indeksowany do waluty obcej CHF. Kredytobiorca miał dokonywać spłaty rat kredytu obejmujących część kapitałową oraz część odsetkową. Ich wysokość określano w CHF. Spłata była dokonywana w złotówkach po uprzednim przeliczeniu rat według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z Tabelą kursów obowiązująca w banku w dniu spłaty.
W związku z zaciągnięciem kredytu waloryzowanego w walucie wymienialnej kredytobiorca oświadczył, że został poinformowany przez bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje. Jednocześnie kredytobiorca oświadczył, że akceptuje zasady funkcjonowania kredytu waloryzowanego w walucie wymienialnej.
Mimo to powódka miała wątpliwości co do poprawności umowy. Z tego powodu zwróciła się o pomoc do naszej Kancelarii, która wystąpiła w sprawie na drogę postępowania sądowego.
Po przeanalizowaniu pozwu i przeprowadzeniu rozprawy 21 września 2023 roku został wydany wyrok kończący postępowanie w sprawie o sygn. akt I C 161/23.
Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny w składzie, którego przewodniczącym była Sędzia Sądu Okręgowego Katarzyna Banko, ustalił, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM zawarta w dniu 6 sierpnia 2007 roku pomiędzy powódką a Kredyt Bank Spółką Akcyjną w Warszawie (poprzednikiem prawnym pozwanego) jest nieważna.
Z tego powodu sąd zasądził od pozwanego Santander Bank Polska Spółki Akcyjnej w Warszawie na rzecz powódki kwotę 142 931,87 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kwotę 11 817 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu orzeczenia sąd wskazał, że pozew zasługiwał na uwzględnienie z przynajmniej kilku powodów.
Powódka zawierała umowę jako konsument, a umowa w zakresie warunków spłaty nie była przedmiotem indywidualnych uzgodnień. Trzeba podkreślić, że samo wskazanie waluty indeksacji przez kredytobiorcę obejmuje jedynie tę walutę, a nie wynikający z wzorca niejasny sposób przeliczenia świadczeń, który bez wątpienia nie był indywidualnie uzgodniony (ani nawet objęty informacją).
Postanowienia umowne określające główne świadczenia stron mogą stanowić postanowienia niedozwolone, jeżeli nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Sąd orzekł, że w niniejszej sprawie postanowienia umowy odwołujące się do bliżej nieokreślonych kursów obowiązujących w banku począwszy od uruchomienia kredytu, poprzez okres spłat poszczególnych rat, nie określały stałego i jednoznacznego obiektywnie weryfikowalnego kryterium przeliczeniowego. Treść umowy i regulaminu wskazuje jednoznacznie na brak określenia sposobu wyliczenia kursów wpływających na wysokość bieżących rat i wysokości zobowiązania kredytobiorców z tytułu kapitału kredytu.
Nawet jeśli pozwany posiadał jakieś wewnętrzne zasady określające mechanizm tych przeliczeń, to zasady te nie tylko mogły być zmienne w zależności od potrzeb banku, ale nie zostały ujęte w umowie i podane do wiadomości strony powodowej – nie zostały zatem uzgodnione. Tym samym wspomniane klauzule należy uznać za niedozwolone.
Konsekwencją abuzywności postanowień umownych jest brak związania nimi powódki, co sprawia, że trzeba pominąć kursy walut obcych ustalanych jednostronnie przez bank. Ostatecznie więc – skoro w niniejszej sprawie frankowej po wyłączeniu nieuczciwych warunków, ze względu na zmianę charakteru umowy, nie jest możliwe jej obowiązywanie, a brak jest zgody na ich zastąpienie – umowę należało uznać za nieważną od początku.
