1 grudnia 2023 roku w Warszawie zapadło orzeczenie ustalające nieważność kolejnych umów kredytu frankowego. Chodzi o kredyt mieszkaniowy NORDEA-HABITAT z 2007 roku. Na rzecz naszej Klientki został również zasądzony wysoki zwrot. Prezentujemy szczegóły orzeczenia.
Powódka poszukiwała finansowania w celu spłaty kredytu w Deutsche Banku na kwotę około 400 000 złotych, a także uzyskania dodatkowych środków na dowolny cel oraz na zakup domu (700 000 złotych). Zwróciła się więc do pozwanego banku z zamierzeniem wygenerowania oferty kredytowej.
Pracownik zaproponował powódce korzystną i bezpieczną ofertę kredytów w walucie franka szwajcarskiego, który przedstawił jako stabilną. Nasza Klientka nie miała zdolności kredytowej na kredyt złotówkowy. Przekazano jej też informację, że procedura uzyskania kredytu frankowego jest szybsza.
Przy zawieraniu pierwszej z umów kredytu pracownik banku mówił, że kurs franka szwajcarskiego może się zmienić, ale że jest to waluta stabilniejsza niż złotówka. Przedstawiciel pokazywał powódce historyczne kursy franka, ale kredytobiorczyni dopuszczała zmianę od kilku do kilkunastu procent, a nie o 50 czy 100 procent.
Warunki umów nie były negocjowane. Powódka kredyty spłacała od początku w złotówkach. Mieszkanie nie było wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Nasza Klientka miała zamiar sprzedać je po wprowadzeniu się do domu, ale nie było to możliwe, więc aktualnie mieszkanie jest wynajmowane.
Przy drugim kredycie pracownik także nie wyjaśniał zasad przeliczania złotówek na franki, nasza Klientka nie wiedziała, kto ustala kurs ani nie przedstawiono jej negatywnych cech kredytu we frankach.
Pozwem wnieśliśmy o ustalenie nieważności obu umów i zasądzenie zwrotu z tytułu każdej z nich.
Sąd przeanalizował obie umowy zawarte przez naszą Klientkę i uznał, że powództwo niemal w całości podlegało uwzględnieniu w zakresie żądań głównych, tj. w całości w zakresie żądania ustalenia nieważności umów oraz w przeważającej części w zakresie żądań zapłaty.
W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że stosunek zobowiązaniowy ukształtowany w wyniku zawartych przez strony umów kredytu wykracza poza granice swobody umów. Wszystko ze względu na zastosowanie przez bank tworzonych przez siebie tabel kursów walut mających bezpośredni wpływ na treść zobowiązania powodów.
Zgodnie z zapisami umów kredytowych wysokość każdej raty kredytu powinna wynikać z przemnożenia pewnej sumy wyrażonej we frankach szwajcarskich przez ustaloną – w praktyce dowolnie – przez jedną ze stron wielkość – tzn. kurs waluty. Wynik tego mnożenia, czyli wysokość świadczenia, zależy zatem od swobodnego i niczym nieograniczonego uznania jednej ze stron umowy, czyli banku. Jest to oczywiście sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego, prowadząc do nieważności umowy.
Z tych względów sąd przychylił się do naszych żądań ustalenia nieważności obu umów kredytu frankowego.
Końcowy wyrok w sprawie o sygn. akt XXIV C 2027/20 został wydany 1 grudnia 2023 roku. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie, którego przewodniczącym był sędzia Krzysztof Tarapata:
Oprócz wysokich zwrotów i ustalenia nieważności obu umów sąd stwierdził, że koszty procesu ponosi w całości pozwany Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski S.A. z siedzibą w Warszawie i pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.
