Nasza Kancelaria wygrała z mBankiem w kolejnej sprawie dotyczącej kredytu frankowego. Pomogliśmy wielu klientom tej instytucji zawalczyć o swoje prawa i uzyskać korzystne rozstrzygnięcie. Tym razem sprawa dotyczyła kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania z rynku wtórnego. Sąd potwierdził nasze zarzuty i wydał wyrok po naszej myśli.
Nasza Klientka zwróciła się w 2007 roku do BRE Bank S.A. w Warszawie Oddział w Łodzi – obecnie mBank S.A. w Warszawie – z wnioskiem o udzielenie kredytu z przeznaczeniem na zakup lokalu mieszkalnego z rynku wtórnego. Kwota kredytu miała wynieść 136 000 złotych w walucie CHF. Okres spłaty oznaczono na 360 miesięcy.
Bank wydał pozytywną decyzję kredytową i wyraził zgodę na zawarcie umowy kredytu. Kwota wyrażona w walucie waloryzacji CHF według kursu kupna waluty z tabeli kursowej BRE Banku wyniosła 63 748 CHF. Jednocześnie wskazano, że ma ona charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania banku, a wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być inna. Okres kredytowania wynosił 360 miesięcy.
W umowie zastrzeżono również, że raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży CHF, z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50.
Zapisy umowy dotyczące przeliczeń wzbudziły nasze wątpliwości i doprowadziły do skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.
Sąd Okręgowy zapoznał się ze złożonym przez nas pozwem i uznał zasadność przedstawionych w nim argumentów.
W uzasadnieniu wydanego orzeczenia podkreślił, że stan faktyczny w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że powódka uzgodniła z pozwanym jakiekolwiek postanowienia umowy, a w szczególności te będące przedmiotem sporu w sprawie. Zamiast tego projekt tekstu umowy został jej przedstawiony na zasadzie formularza. Postanowień nie wprowadzono do treści umowy z inicjatywy kredytobiorcy i nie były one poddane negocjacjom. Pozwany nie wykazał tym samym – mimo że to na nim ciążył ten obowiązek – okoliczności, która prowadziłaby do unicestwienia żądania powódki.
Sąd nie miał wątpliwości, że indywidualne uzgodnienie postanowienia oznacza rzeczywisty i aktywny wpływ konsumenta na daną część umowy, a nie tylko jego bierną akceptacją. Tego rodzaju uzgodnienia nie stanowi złożenie podpisu wyrażającego wolę związania się umową, której treść została zaproponowana przez drugą – z reguły silniejszą – stronę. Nie ma przy tym znaczenia, że taki sposób zawierania umów jest dopuszczalny i co więcej – typowy przy obrocie pomiędzy przedsiębiorcami a konsumentami – ponieważ sam w sobie nie jest wyrazem aktywności strony przystępującej do umowy, która zazwyczaj bezrefleksyjnie wiąże się jej postanowieniami, ale jednocześnie otwiera drogę do badania tak wykreowanego stosunku prawnego w oparciu o art. 385 1 k.c.
Powyższe rozważania sąd podsumował jednoznacznie. Zaznaczył, że postanowienia przedmiotowej umowy kredytowej, w zakresie, w jakim przewidywały przeliczanie należności kredytowych według kursów ustalonych w tabeli sporządzanej przez bank w sposób w praktyce arbitralny, nie wskazują podstaw określenia świadczeń kredytobiorcy. Orzecznictwo natomiast jednoznacznie przesądza, że brak określoności świadczenia powoduje nieistnienie zobowiązania.
W tych okolicznościach wyrok nie mógł być inny. 20 marca 2023 roku Sąd Okręgowy w Sosnowcu, I Wydział Cywilny, w składzie, którego przewodniczącą była sędzia Magdalena Krauzowicz-Bryś, orzekł, że umowa zawarta przez naszych Klientów z pozwanym bankiem w 2008 roku jest nieważna. Powodowie otrzymali również zwrot kosztów procesu w kwocie 6 417 złotych.
Orzeczenie to kolejny dowód na korzystną dla frankowiczów sytuację w procesach frankowych. W 2024 roku wszystko wskazuje na to, że ta tendencja będzie się utrzymywać.
