W swym piśmie procesowym Rzecznik podkreślił, iż frankowiczom w sporze z bankami przysługuje ochrona wskazana w przepisach unijnych, ale także wynikająca bezpośrednio z Konstytucji RP oraz innych ustaw krajowych. Kluczowe znaczenia ma oczywiście Dyrektywa 93/13. Na jej podstawie sądy winny badać charakter postanowień umów kredytowych indeksowanych bądź denominowanych do franka szwajcarskiego.
Co niezwykle istotne Rzecznik Praw Obywatelskich w sprawie Państwa Dziubak uznał, iż zawarta przez nich umowa kredytowa wyrażona w franku szwajcarskim zawiera postanowienia niedozwolone. Potwierdził, iż klauzulami abuzywnym są postanowienia dotyczące zasad uruchomienia kredytu pseudofrankowego oraz sposobu spłaty kredytu, wskazujące zasady ustalania kursów kupna i sprzedaży waluty CHF, na podstawie których Bank ustala kwotę kredytu i wysokość rat kapitałowo-odsetkowych. W ocenie Rzecznika sprzeczne z zasadami Dyrektywy 93/13 są również zapisy Regulaminu stosowanego przez pozwany bank.
Rzecznik wprost wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić nieważność umowy. Zadaniem Rzecznika Praw Obywatelskich argumentacja przedstawiona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-260/18 Dziubak, przy uwzględnieniu żądania unieważnienia umowy zgłoszonego przez kredytobiorców, powinna skłonić sąd do unieważnienia umowy na podstawie art. 58 § 1 k.c. Zwrócono również uwagę na możliwość odpowiedniego stosowania art. 58 § 3 k.c. Żądanie stwierdzenia nieważność umowy indeksowanej do franka szwajcarskiego mieści w zbiorze sankcji zawartych w Dyrektywie 93/13.
RPO przypomniał również, iż po eliminacji klauzul abuzywanych z „umowy frankowej”, nie jest możliwe jej uzupełnienie. Nie ma w prawie polskim norm umożliwiających takie rozstrzygnięcie.
Jak słusznie zauważył Rzecznik całość negatywnych skutków, jakie wynikają dla konsumenta w związku z unieważnieniem umowy, realizuje się w postawieniu w stan natychmiastowej wymagalności pozostałej do spłacenia kwoty. TSUE nawet nie podejmuje kwestii dalszych potencjalnych roszczeń banków, ponieważ ich dopuszczalność stałaby w rażącej sprzeczności z celami Dyrektywy 93/13, w szczególności w odniesieniu do osiągnięcia skutku prewencyjnego (art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13), to jest zniechęcenia przedsiębiorców do wykorzystywania w zawieranych umowach nieuczciwych postanowień umownych. Roszczenia, których podniesienie zasygnalizował bank po ewentualnym unieważnieniu umowy (roszczenie o zwrot kwoty kapitału kredytu, w trybie określonym przez bank, o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału przez 11 lat, żądanie zapłaty odsetek czy roszczenie o zwrot nieruchomości na zasadach surogacji) nie tylko nie znajdują racjonalnych podstaw w przepisach prawa polskiego, ale są bezwzględnie sprzeczne z ratio legis Dyrektywy 93/13.
Serdecznie zapraszamy Państwa do współpracy. W pierwszej kolejności proponujemy bezpłatną analizę umowy kredytowej. Dokumenty należy przesłać na adres mailowy Kancelarii: biuro@adwokat-karolczyk.pl. W odpowiedzi otrzymacie Państwo kompleksową informację co do możliwości dochodzenia swych roszczeń.
