Na koncie naszej Kancelarii frankowej kolejna wygrana sprawa. Tym razem sporna umowa kredytu w CHF została zawarta z Bankiem BPH S.A. Powodowie uzyskali korzystne dla siebie rozstrzygnięcie, a sąd w pełni podzielił nasze stanowisko. Sprawdź, na jakich podstawach oparto rozstrzygnięcie.
Nasi Klienci zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanego – GE Money Bankiem Spółką Akcyjną – umowę o kredyt frankowy na spłatę zobowiązań zaciągniętych w innych bankach oraz cele konsumpcyjne. W treści umowy nie wskazano wysokości zobowiązania w walucie CHF, a jedynie określono, że kredyt jest indeksowany kursem CHF na warunkach określonych w umowie.
W dniu wypłaty saldo zobowiązania wyrażono w CHF. Przeliczenia dokonano według kursu kupna waluty z tabeli kursowej banku obowiązującej dla kredytów hipotecznych. W dalszej kolejności saldo walutowe przeliczane było dziennie na PLN na tych samych zasadach. Z kolei każdorazowo wypłaconą kwotę złotych polskich przeliczano na walutę, do której indeksowany był kredyt według kursu z tabeli obowiązującego w dniu dokonania wypłaty przez bank.
Taką konstrukcję umowy pracownik banku przedstawiał jako bardzo korzystną. Zaznaczył, że dzięki powyższym warunkom oferta obejmuje niższe wymagania w zakresie zdolności kredytowej, a także niższe koszty – a więc również niższą wysokość comiesięcznej raty.
Powodowie otrzymali wybór czterech walut (PLN, CHF, EUR, USD). Pracownik banku w toku procesu nie pamiętał jednak szczegółów dotyczących zawarcia umowy z naszymi Klientami, dlatego nie sposób było określić, w jaki sposób bank informował o ryzyku kursowym i znaczeniu poszczególnych postanowień umowy.
Kancelaria frankowa w pozwie skierowanym przeciwko Bankowi BPH Spółce Akcyjnej w Gdańsku zamieściła w imieniu powodów żądanie ustalenia, że zawarta umowa jest nieważna i na tej podstawie zasądzenia od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwoty 67 889,31 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty.
Wysokość dochodzonego roszczenia głównego stanowiła różnicę pomiędzy sumą świadczeń spełnionych przez powodów na rzecz banku a kwotą wypłaconą przez pozwanego na rzecz kredytobiorcy w ramach umowy kredytu hipotecznego.
Kredytobiorcy zgłosili także roszczenie ewentualne o ustalenie, że konkretne postanowienia dotyczące przede wszystkim zakresu zobowiązania są abuzywne i na tej podstawie zwrotu nienależnie uiszczonych rat.
Sąd Okręgowy orzekł, że sposób ustalania kursu waluty dla kredytu uniemożliwiał kredytobiorcom zweryfikowanie prawidłowości określonej przez pozwanego równowartości kredytu w CHF, który został im wypłacony w złotych oraz wyliczenia poszczególnych rat kredytu. Mimo odesłania do średniego kursu NBP wprowadzony do umowy mechanizm indeksacji nie był możliwy do zweryfikowania, zwłaszcza w zakresie sposobu ustalania marży, która odnosiła się do kursów międzybankowych. Co więcej, sposób obliczania marży w ogóle nie został określony w umowie, a pozwany nie wykazał, aby powodowie przy zawarciu umowy zostali zapoznani z odpowiednim załącznikiem do uchwały banku, w której te zasady zostały sprecyzowane.
Odwołanie do średniego kursu NBP nie może być uznane za wystarczające dla uznania, że nie została naruszona zasada równowagi stron kontraktu – bank i tak nadal miał możliwość dowolnego korygowania tego kursu m.in. o marżę.
Z tych względów sąd ustalił, że zawarta umowa kredytu frankowego jest nieważna, w pełni uwzględniając powództwo. Dla powodów jest to równoznaczne z uzyskaniem zwrotu nienależnie pobranych środków.
